Zadośćuczynienie za błąd lekarza podczas

W dniu 21 grudnia 1998 r. przed notariuszem M. D. w Kancelarii Notarialnej w S. pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S., a Zakładem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S., doszło do zawarcia umowy nieodpłatnego przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności budynków, dotyczącej działek gruntu objętych księgami wieczystymi: Kw o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), Sądu Rejonowego w Katowicach oraz działek oznaczonych numerami (...) o pow. 331 m2 i (...) o pow. 418 m2 - objętych Kw nr (...) Sądu Rejonowego w Katowicach i (...) o pow. 767 m2 objętej KW nr (...) Sądu Rejonowego w Katowicach. Na nieodpłatne przekazanie substancji mieszkaniowej, zgodę wyraziła Rada Nadzorcza (...) Sp. z o.o. w S. Stanowisko powyższe znajduje wyraz w treści samego przepisu art. 112 Kodeksu cywilnego zostało też utrwalone w orzecznictwie i literaturze prawniczej. Sąd Apelacyjny skorygował jedynie, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, ustalenia Sądu Okręgowego, co do własności pojazdu i stron umowy ubezpieczeniowej. Z materiału dowodowego bezspornie wynikało bowiem, że pozwany był jedynie kierującym pojazdem, którego leasingodawcą (właścicielem) był (...) Finanse S.A. (leasigobiorcą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...)-K.” sp. z o. o.), i to ten podmiot był stroną umowy ubezpieczeniowej zawartej ze stroną powodową, z której nastąpiło pokrycie szkody spowodowanej przez pozwanego. Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 227 KPC. Zasadny natomiast był w ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut niewłaściwego zastosowania art. 389 KC i 390 KC przez uznanie, że warunek zastrzeżony w umowie zobowiązującej do zawarcia umowy właściwej jest równoznaczny z terminem wymienionym w art. 389 KC, bowiem umowa zawarta w 1996 r. pomiędzy PHU (...) a pozwanym nie była umową przedwstępną, lecz umową zobowiązującą, skoro w umowie tej nie określono terminu zawarcia umowy przyrzeczonej, co było konieczne w świetle treści ówczesnego brzmienia art. 389 KC. W konsekwencji nie można było zdaniem Sądu Apelacyjnego stosować do roszczenia powoda rocznego terminu przedawnienia z art. 390 § 3 KC. Z powyższych względów stanowisko Sądu Okręgowego określające moment przedawniania się roszczenia skarżącego na rok 1992 zasługuje na pełną aprobatę.